Interview, The Unbreakable, 8 maart 2016

Kan je even in het kort vertellen wie je bent?

Ik ben Quillermo “Q” Pellicaan. 41 jaar, getrouwd met Samantha en vader van 2 jongens van 7 en 9. Zoon van café eigenaar en dus ook in het café opgegroeid.

 

Wat is je sport achtergrond?

Al vanaf mijn 6de actief aan het vissen. Eerst zoet, later zout. Het echte sportieve kwam pas rond mijn 25ste. Het was echt nodig om iets te gaan doen zou je kunnen zeggen. Beetje fitness van het niveau, ik doe maar wat, een paar jaar later gaan lopen en daar mijn plezier in gevonden. Sinds 2012 de eerste keer MudMasters verkocht aan de grotere uitdagingen dan alleen het lopen. Die bewuste MudMasters was een eyeopener! Ook kwam ik erachter dat ik én techniek én kracht in het bovenlijf miste. De benen waren altijd al sterk, maar dat bovenlijf wilde niet echt mee. In Breda gezocht naar een club die me daar beter in kon maken en die heb ik gevonden in Breda Strenght & Conditioning. Bij die club heeft Noël me echt laten zien wat ik allemaal echt kon doen.

 

Welke extreme uitdagingen staan je het meest bij en kan je er wat over vertellen?

Elke keer kan ik weer iets meer. Ik heb de New Dawn series 2 t/m 5 meegedaan. Daar heb ik echt geleerd dat de grootste, de breedste of de sterkste niet de beste hoeft te zijn. Vooral het mentale aspect blijkt belangrijk en dat gaat me best goed af. Koud is een emotie, hahaha! Zeker na de workshop van Wim Hof “The iceman” op blote voeten en zwembroek door een ijshal rennen en in het ijsbad zitten. Daarnaast heb ik ook de “The Unknown” in Engeland meegedaan. Een 36 uur durende afvalrace. Met 60 man gestart, met 30 de eindstreep gehaald. Dat geeft wel een heel lekker gevoel als je dat einde haalt.

 

Wat is je meest memorabele moment?

Eigenlijk elke grens die steeds weer verlegd wordt. De eerste keer 12 km MudMasters in 2012. Ik was er een week van te voren al zenuwachtig over. En na afloop vol verhalen. Het was nog onbekend in Nederland en mijn vrienden vonden het maar gek wat ik had gedaan. En ik was vol euforie! Maarja, als 12 km lukt, dan moet ook kan de 18km ook. In 2013 heb ik echt elke obstakelrun in Nederland meegedaan, was zo’n beetje de eerste lid van de DutchMudMan community toen opgericht door Dirk en Jeffrey dat toen nog clubje startte. De euforie was er weer bij de eerste keer NewDawn. Uiteindelijk is dat evenement de echte omslag geworden in de dingen die ik doe en staat me nog het meest bij. Ook alle mensen die ik daar heb leren kennen, daar is toch wel een band ontstaan.

Alhoewel, de MudMasters doen in een roze jurk en een pruik samen met mijn vrouw Samantha, omdat een vriendin van haar afhaakte, was echt dolle pret. En een volgende editie heb ik die met Danny met een rollator in een dik wollen pak gedaan. Dat was ook dikke pret.

 

Heb je met sport ook een dieptepunt meegemaakt?

Tja, wie niet? Ik heb de 24-uurs MudMasters gedaan. Dat was echter heel kort na die 36 uur “The Unknown”, twee weken na elkaar. Met de extremere evenementen is een groot deel van de pret het naar het evenement toeleven. Daar had ik voor die 24-uurs versie geen tijd voor. Toen het evenement kwam had ik eigenlijk moeite om me te motiveren. En tijdens de tocht, na een kleine 70 km was ik het zelfde rondje zo beu, dat ik m’n spullen gepakt heb en midden in de nacht naar huis gereden ben. Uiteindelijk dus niet gefinisht. Daar heb ik achteraf wel spijt van. Ik had het “makkelijk” kunnen finishen, maar op dat moment was alle motivatie weg.

 

Kan je uitleggen waarom continue je grenzen aan het opzoeken bent?

Het is eigenlijk een soort van verslaving. Het gevoel van een ervaring went snel en dat moet dan weer verbeterd worden. Zo deed ik de eerste keer de MudMasters en de euforie was geweldig, maar de tweede keer was het al gewoon geworden. Toen kwam de Strong Viking en was dat weer net iets zwaarder, dus weer dat goede gevoel. Maar de 2de Strong Viking was ook alweer gewoon geworden. De eerste keer MudMasters was ik een week bezig of al mijn spullen wel op orde waren. De laatste keer was het s’morgens mijn spullen pakken, daar aankomen, tas afgooien en achter de alfagroep aan rennen die al een minuut weg waren. Vervolgens heb ik de Stormloop 18 km gedaan met een 10Kg CrossXvest, de 12 km Gladiatorrun met een 18Kg zware zandzak en de Iron Viking. En ook die was de 2de keer al weer gewoon geworden. Dus er moet elke keer een verandering, dus een grotere uitdaging komen om interessant te zijn.  Om die reden ben ik ook begonnen met survivalruns. Gewoon weer iets waar ik nog de komende tijd sterk in kan verbeteren.

 

Welke extreme uitdagingen ga je nog doen?

Ik ga vanaf 7 april 2017 de Marathon Des Sables doen. Dat is een 7 daagse race van 250km door de Sahara. De race is geheel zelfvoorzienend, wat inhoudt dat je je eigen spullen en eten voor de hele week tijdens de race in een rugzak meeneemt. Alleen water krijg je uitgereikt. Op rantsoen, dat dan weer wel.

 

Hoe bereidt je jezelf voor zo’n evenement?

Als eerste moet ik het thuis in laten weken. Maar gelukkig heb ik een lief en erg vaak begripvolle vrouw, dus dat inweken gaat gelukkig vaak goed. Waarschijnlijk omdat als ik iets voorstel, ik eigenlijk al ingeschreven heb J.

Daarnaast ben ik nu in tegenstelling tot de eerdere evenementen waar ik vooral “breed” trainde, dus van alles wat, heel gericht bezig. Alles wordt gemeten en geëvalueerd. Daarvoor heb ik de beste trainer van Nederland ingeschakeld, mijn maatje Huub van Etten. Voeding, training, rust, alles is nu met maar 1 doel, top 100 van de Marathon Des Sables. Ik kan me nu haast niet voorstellen dat die Marathon zwaarder zal zijn dan de trainingen van Huub!

 

Er zijn altijd momenten wanneer men het zwaar heeft. Wat is jouw motivatie om door te blijven gaan?

Ik kan eigenlijk altijd maar aan 1 ding denken. Die ongelofelijke schranspartij die ik na elk evenement mezelf gun. Dat heb ik al voor ogen voordat ik aan het evenement begin. Sterker nog, ik denk dat het eetgebeuren het eerste is wat geregeld wordt als ik voor een evenement inschrijf.

Wat mij ook heel erg motiveert zijn “last man standing” evenementen. Dan wil ik gewoon niet afvallen.

 

Heb je nog een favoriete quote welke je met ons zou willen delen?

Eerst erin springen en dan kijken of je kan zwemmen…