Waarom

Laatst was ik ineens veel in de media. Een reporter van de BN DeStem had mijn verhaal opgepikt dat ik een week lang door de Sahara ging rennen. Ik was blij verrast dat hij het zo leuk vond. Zo leuk dat hij er een hele pagina in de BN DeStem aan wijdde. Natuurlijk, een week lang door de Sahara rennen is niet niks, zeker niet als je ook nog eens die hele week je eigen spullen en eten mee moet nemen. De organisatie geeft je alleen water gedurende die week.

Alleen, ik ben er al 2 jaar bijna dagelijks mee bezig. Het is eigenlijk niet meer zo bijzonder voor mij, het is nu een onderdeel van mijn leven. Met alle voorbereidingen, wordt het rennen door de Sahara steeds vanzelfsprekender. Het vele trainen, het opletten op mijn gewicht, het verzamelen van alle spullen die nodig zijn, het zoeken naar sponsors. Ik begin het eigenlijk al raar te vinden dat niet meer mensen het doen.

Maar na dat artikel in de krant belden er ineens meerdere mediastations op, Radio 1, Radio 2, Qmusic, BNR, RTL Z, Puur FM, Omroep Brabant, Terneuzen FM, NRC. Iedere keer als ik werd geïnterviewd, ging het om de transitie die ik heb doorgemaakt. Met al die aandacht kwam ook het besef terug dat het juist wel heel erg bijzonder is wat ik ga doen, zeker gezien mijn achtergrond.

 

De Couch potato

Ik was niet altijd sportief. Sterker nog, ik liet vroeger de hond uit met de auto. Ik kon vanaf mijn bestuurdersstoel de achterdeur open doen, de hond naar buiten laten en dan een kilometer verderop rijden om de hond weer op te pikken, terwijl ik zelf zat te roken in de auto. Als iemand mij op dat moment had verteld dat ik een week lang door de Sahara zou gaan rennen, had ik die persoon voor gek verklaard. Ik lag liever op de bank, met een sigaret, een literfles cola en een grote zak chips naar een film te kijken, een keer of 6 in de week.

 

De eerste stapjes

Toen ik stopte met roken in 2000 was mijn gewicht op het maximum, meer dan 110 kg. Ik had geen broek meer die paste. Ze waren allemaal te heet gewassen, maakte ik mezelf wijs. Op dat moment begon ik met fitness, dat deed wel iets, maar het haalde niet super veel uit. In 2003 begon ik met hardlopen. Dat was erg gaaf om te doen. Ik kan echt genieten van de rust tijdens het lopen. Gewoon bezig met mezelf. In 2004 deed ik mijn eerste 5 km en ik was nog nooit zo trots geweest dat ik het einde had gehaald. De eerste stap was gezet. Had ik op dat moment al een idee dat ik door de Sahara zou kunnen gaan rennen? Ben je gek, half Breda was voor me geëindigd tijdens deze Bredase Singelloop.

In 2006 deed ik mijn eerste halve marathon en na een zomer lang trainen, was mijn achillespees zwaar overbelast. Met als resultaat dat ik een jaar niet meer heb kunnen hardlopen. Daarna langzaam weer begonnen, om in 2008, wederom na die halve marathon van Eindhoven in de lappenmand te eindigen. Op dat moment had ik het lopen opgegeven. Als ik steeds in de lappenmand eindig, is het waarschijnlijk niet de juiste sport voor mij. Ik besloot weer naar een fitness gebeuren te gaan.

In de fitnesszaal waar ik op dat moment, in 2012, aan het sporten was, zag ik een aankondiging van de Mudmasters, een 12 km obstakelrace. Dat zag er gaaf uit, dat wilde ik gaan doen! Ik had er nog 3 maanden voor om er wat gerichter voor te trainen. Ik heb hem uitgelopen, wat was dat weer gaaf om over de finish te komen! Ik leefde twee weken in een roes.

Op dat moment zou ik nog steeds mensen voor gek verklaard hebben, als ze me vertelden dat ik 5 jaar later door de Sahara zou gaan rennen. Ik had een jaar eerder wel de documentaire van Tom Waes gezien. Het zaadje voor de Sahara tocht was gezaaid. 

 

 

De lat steeds hoger

De jaren na mijn eerste Mudmasters legde ik de lat steeds hoger. Het werden een halve marathon afstand, een hele marathon afstand, evenementen van 10, 12, 24 en zelfs 36 uur non stop. Het ging allemaal goed. En iedere keer als ik mijn doel haalde, legde ik de lat weer hoger. Na mijn eerste Mudmasters heb ik een sportclub gevonden die gericht voor dit soort uitdagingen een programma aanbood. Dat was de beste zet die ik kon doen. De stelregel bij Breda SC is “beter is beter”, terwijl ik zelf altijd dacht “meer is beter”. Ik liep mezelf niet meer in de vernieling tijdens trainingen en werd ook nog eens fysiek sterker. Na een jaar trainen bij die club was ik meer opgeschoten dan alle jaren fitness en hardlopen bij elkaar.

In 2015 zat ik samen met een klant op een terras. Ik wist dat hij ook sportief was en het gesprek ging over evenementen die we gedaan hadden en nog wilde doen. Het toeval was dat hij die Marathon des Sables noemde. Het zaadje kwam bij mij meteen tot bloei, dat zou mijn volgende stap worden! We spraken af dat we zouden onderzoeken of we dit samen moesten doen, en zoja, wanneer dan. Halverwege 2015 was de kogel door de kerk. We hebben ons ingeschreven voor de Marathon des Sables en de voorbereidingen zijn begonnen.

 

Dedication

Nu zijn we bijna twee jaar verder en ik sta aan de vooravond van de Marathon. Ik ben mezelf heel specifiek voor deze marathon gaan voorbereiden. Mijn sportmaatje Huub, waarmee ik de afgelopen jaren had gesport bij Breda SC was zich in die jaren gaan bekwamen tot trainer. Hij is mij gaan trainen. Zijn achtergrond als topsporter, zijn “dedication” en zijn manier van trainen past enorm bij mijn komende uitdaging. In de twee jaar heeft Huub me opnieuw leren lopen, want ik liep mezelf steeds in de kreukels als ik lange afstanden liep. Hij heeft me fysiek nog sterker gemaakt en mentaal gesmeed. Zijn trainingen zijn nagenoeg altijd erg mentaal. Het lichaam kan veel meer dan wat je hoofd denkt, maar Huub was er ook om me af te remmen. Meer is nog steeds niet beter!

 

Niemand heeft een oneindige motivatie

Als ik terugkijk over mijn periode van helemaal niets doen, naar straks door de Sahara rennen is het inderdaad een boeiende periode. De kleine stapjes die de lat steeds hoger leggen werken enorm motiverend. Als je op het moment van niets doen meteen de lat op de Sahara hoogte legt, dan is de sprong te groot. Niemand kan zoveel motivatie opbrengen om dat ineens te doen. Maar over een periode van 10 jaar gezien, met ieder jaar kleine subdoelen, dan is er ineens overzicht en lijkt het haalbaar. Mensen overschatten wat ze op korte termijn kunnen bereiken en onderschatten wat op lange termijn mogelijk is. Met kleine stapjes worden de doelen die je behaald hebt steeds weer je nieuwe normaal. En een volgende stap is vanaf je nieuwe normaal opeens niet meer zo’n grote stap.

Zakelijk of privé gezien werkt het precies hetzelfde. Mensen denken in een maand tijd heel veel te kunnen, terwijl ze over een langere periode veel meer kunnen bereiken. Heb je plannen om voor jezelf te beginnen? Denk groot, maar zet kleine stapjes. Als je per jaar, 10 klanten nodig hebt om rendabel te zijn, maak dan plannen om 1 klant per maand binnen te halen. Dat klinkt veel haalbaarder dan 10 per jaar, terwijl je met 1 klant per maand er aan het einde van het jaar 12 hebt. Als je eindelijk die nieuwe taal wilt leren, doe dat dan met elke dag 20 woordjes. Na een jaar ken je er dan enorm veel. 

 

Wat ik daar nog aan toe te voegen heb, is dat het naar je nieuwe lat toe groeien, je nieuwe normaal, dat je dat niet persé alleen hoeft doen. Zoek mensen om je heen met wie het goed klikt. De stappen gaan niet altijd vanzelf. Soms is iemand die je motiveert al voldoende, of soms zoek je er juist coaching bij. Dat is heel normaal en zorgt er juist voor dat je je nieuwe normaal sneller bereikt, zowel zakelijk, sportief als privé.

 

 

Over Quillermo

Quillermo is van Couch potato naar Ultra atleet gegaan. Van opgroeien in een ongezonde omgeving naar een fitte baas. De lessen die hij geleerd heeft, heeft hij zakelijk ook toegepast. Tegenwoordig is Quillermo een succesvolle ondernemer. Quillermo geeft masterclasses over het bereiken van onmogelijke doelen en het behalen van successen.